Dag 24 Wellington - Ohakune
Dag 24
28-02-2016 Wellington - Ohakune
Vanochtend was het weer redelijk vroeg op, aangezien we een lange rit voor de boeg hadden. Eerst maar weer even in de lobby alles bijwerken onder het genot van een lekker bakkie koffie en toast met ei. Voor het hotel was het gezellig druk vanwege de plaatselijke bloemen- en fruitmarkt en de fanfare die het geheel muzikaal omlijstte. Om 09.45 uur gingen we op pad, maar niet zonder eerst nog een glimp opgevangen te hebben van Wellington vanaf Mount Victoria. Het was een steil en smal bergweggetje ernaar toe waarbij er ook nog eens auto’s langs de kant stonden geparkeerd. Niet echt handig. Het uitzicht was uiteindelijk heel mooi. Vervolgens gingen we om 10.15 uur echt op pad richting het noorden. Het duurde even voordat we Wellington uit waren. Op het Noordereiland is het dan ook een stukje drukker dan op het Zuidereiland. In Waikanae werd het tijd voor een koffiepauze. Maar een leuk tentje konden we niet vinden. Gelukkig hadden ze in New World, de plaatselijke supermarkt, een zitje met wederom goede koffie. En jawel hoor, daar vonden we een ‘rugdoctor’. Vervolgens heb ik het stuur overgenomen en heb ik ‘m weer even verder getuft. De Holden, zoals ze hier een Opel nomen, rijdt prima en gelukkig een stukje kleiner dan die Ford Ranger, al zat die Ford een stuk lekkerder. Niet zo heel veel verder zagen we in Foxton een bord met de aanduiding voor ‘The Dutch Oven Bakery’, een Hollandse molen met poffertjes. Dat ging er natuurlijk wel even in. Al waren het niet de echte Hollandse poffertjes, maar meer mini 'pancakes'. In Hunterville nam Moppie het stuur weer over. Echt een plaatsje om gezien te hebben! Mijn hemel, de tijd heeft hier echt stil gestaan! In het plaatselijke café, voor alleen een toiletbezoek, stonden gewoon nog de oude fietsen uit 1890 binnen. Ook moeders was niet met haar tijd meegegaan. Pas na Hunterville werd de weg weer interessant en kwamen we ook weer de eerste schaapjes en koetjes tegen. En zowaar een plekje om te stoppen, zodat ik ze eindelijk op de foto kon vastleggen. Ondertussen zagen we in de verte de eerste vulkaan opdoemen, Mt. Ruapehu. Daarachter ligt Mt. Tongariro, maar die kon je niet zien. Om 16.00 uur arriveerden we in Ohakune, niet ver van ons overnachtingsadresje, zodat we in het plaatsje op zoek gingen naar een restaurantje. Veel bleek gesloten, maar uiteindelijk vonden we wel wat. Even later kwamen we aan bij de River Lodge. De hond Gulliver stond ons al op te wachten. We kregen een hele cottage tot onze beschikking. Heerlijk! En wat een rust! Gulliver wilde met ons naar de rivier en bleef op ons wachten totdat we mee zouden gaan. Maar wij moesten ons opfrissen, omdat we al wilde gaan eten, aangezien we vanmiddag niet zoveel hadden gegeten. Gulliver moet dus even wachten tot morgen. En ondanks dat het vanmiddag zo uitgestorven leek, was het bij de Cypres Tree behoorlijk druk. Het werd vervolgens de Powderhorn Keg in het Powderhorn Chateau. Een mooie houten lodge wat niet zou misstaan in de Dolomieten. Nu is het ook een wintersportplaatsje waar we zijn beland. Na wat ‘garlic bread’ met zalm werd het voor beiden een overheerlijke burger. Gelukkig waren we niet al te laat terug zodat we dit keer weer eens op tijd konden gaan slapen. Weltrusten. En zou de ‘rugdoctor’ zijn werk goed hebben gedaan? Dat zullen we morgen gaan beleven………..
Dag 23 Wellington
Dag 23
27-02-2016 Wellington
Na de reisdag van gisteren, zijn we vandaag rustig opgestart. Vervolgens hebben we in de lobby eerst een bakje koffie genomen met de gratis Wifi erbij (op de kamer moet je voor de Wifi immers betalen). We blijven toch Hollanders. Nadat de foto’s en het verhaaltje erbij geplaatst waren, gingen we om 11.00 uur op pad voor een ontbijtje. Richting i-Site (de plaatselijke VVV) vonden we een mooi tentje voor nog een koffie en een bagel met zalm. Vervolgens namen we de bus naar het treinstation. Van daaruit was het nog een klein stukje lopen, via de parlementsgebouwen, naar de Old St. Paul’s Church. Deze was alleen gesloten in verband met een trouwerij. Dan maar eerst met de bus naar de Cable Car voor het mooie uitzicht over Wellington. Inmiddels kwam af en toe zelfs het zonnetje door de bewolking heen. In ieder geval was de temperatuur aangenaam. Weer terug in de Lambton Quay zijn we van daaruit naar Queens Wharf gelopen voor een Breztel en Bratwurst in de Münchener Biergarten. Nee, niet echt lokaal voedsel, maar wel lekker! In de oude ‘boat sheds’ zaten allemaal restaurantjes. Een mooi gedeelte van Wellington! Vervolgens namen we wederom de bus naar de Old St. Paul’s Church. De trouwerij was voorbij, maar niet veel later zou er nog weer eentje zijn. We waren dus precies op tijd. De kerk was alleen nu gevuld met Chinezen. Hoe krijg je die de kerk uit? Gewoon één keer hard roepen dat de bus binnen twee minuten vertrekt en we hadden de kerk voor ons alleen. Op de terugweg werden we door de buschauffeur bijna voor het Te Papa museum bij een stoplicht afgezet. Heel aardig van die man! Anders hadden we toch weer een aardig stukje moeten lopen. In het museum hebben we lang niet alles bekeken, maar wel het gedeelte over aardbevingen. Zo kon je in een huisje voelen en zien hoe het er tijdens een aardbeving aan toe gaat. Daarnaast hadden ze ook mooie houtsnijwerken van de Maori’s en ook de ontmoetingsplek van de Maori’s, de ‘Te Marae’, hadden ze nagebouwd. Prachtig! Gelukkig was het hotel schuin tegenover het Te Papa Museum. Want ondanks dat we veel met de bus hebben gedaan, kon Moppie geen stap meer verzetten. Voordat we gingen eten, hebben we dan ook nog even heerlijk gelegen. Dit keer hadden we gereserveerd in het Logan Brown restaurant. Met de taxi was het maar een kort ritje en bij aankomst kregen we nog een aantal chocolaatje van de chauffeur. Da’s niet verkeerd! Het eten was buitengewoon! In eerste instantie hadden we gereserveerd voor vrijdagavond, maar omdat we een dagje later in Wellington zijn aangekomen, hebben we het restaurant ook een dagje opgeschoven. Alleen heb je op zaterdag een vast menu en geen á la carte. Je had alleen nog de keuze uit vijf of zeven gangen. Prima, vijf gangen is meer dan genoeg! Zeker met het bijpassende wijnarrangement. We begonnen met een klein stukje 'tuna' met wasabi en pittige avocadomousse. Daarna kregen we de ravioli gevolgd door een Hapuku visje. Het hoofdgerecht bestond uit een 'lamb rack', met daarna nog een dessert van chocoladetaart met caramel ijs. Dat was een hele mooie afsluiting van Wellington! De terugweg deden we te voet, het was immers ‘maar’ een kilometer. Alleen met pijn in je rug is dat toch wel ver. Gelukkig heeft Moppie het gehaald. Nog even een goeie massage en de luikjes gingen weer dicht.
Dag 22 Tasman - Wellington
Dag 22
26-02-2016 Tasman - Wellington
Vanochtend hadden we voor de zekerheid de wekker gezet en dat was ook wel nodig. Blijkbaar werkten de medicijnen nog en zelf kon ik ook nog wel wat slaap gebruiken. Maar we moesten weer verkassen en gelukkig zat er weer wat meer beweging in. Om 08.00 uur zaten we eerst aan een heerlijk ontbijtje op het terras. Het was alweer heerlijk warm! Nadat we gedag hadden gezegd, reden we om 09.30 uur weg. Het eerste stukje was voor mij. Even voorbij Nelson werd het al gauw bergachtig, maar gelukkig had ik wel de ruimte. Net voor Havelock, de 'Green Mussel Capital of the World', hebben we gewisseld van plek en heeft Moppie verder gereden. Voorbij Havelock namen we de Queen Charlotte Drive langs de Marlborough Sounds naar Picton. Een prachtige weg! Om 12.30 uur arriveerden we bij de ferry. We moesten alleen nog de auto inleveren. Vervolgens moesten we inchecken en ook de bagage afleveren alsof we met het vliegtuig gingen. Om 13.30 uur konden we boarden. Met een kwartiertje vertraging vertrokken we om 14.30 uur. De eerste vijf kwartier hebben we lekker buiten op het dek gezeten. Eenmaal op open zee zijn we lekker van dek 10 afgedaald naar dek 8 om binnen een lekker drankje te nuttigen; een 'Ginger Beer' met water. Het was best wel zoet, dus mengen met water was de uitkomst. En niet verkeerd! En het helpt tegen zeeziekte. De zee was echter vrij kalm en dat terwijl er in Wellington een windkracht 7 staat. Een klein uurtje voor aankomst zijn we nog een dek afgedaald en weer lekker naar buiten gegaan, dit keer op het achterdek. De vertraging was inmiddels ingehaald, zodat we om 17.45 uur aanmeerden in Wellington. Maar voordat we buiten stonden, duurde wel even. Om 18.30 uur zaten we dan eindelijk in de auto. En dit keer een normale auto, een Opel Captiva, al noemen ze het hier anders. Het Museum Hotel lag net aan de andere kant van de stad, maar al met al maar een kort ritje. Eenmaal aangekomen, konden we de auto gewoon voor het hotel laten staan, die werd wel weggezet. Nadat de koffers op de kamer waren afgeleverd, gingen we lekker eerst een drankje doen in de bar. Alleen de lokale prosecco smaakt toch iets minder. Even later kwamen we opgefrist terug voor het avondeten in het Hippopotamus restaurant. Nou, dat was niet verkeerd! Wederom een mooi begin van dit keer het Noordereiland. We hadden een voorafje van tonijn en zalm en als hoofdgerecht een 'beef' en stukje lamsvlees. Super! En dat alles met een wijntje uit Hawke’s Bay. Vervolgens vielen we als een blok in slaap.
Dag 21 Tasman
Dag 21
25-02-2016 Tasman
Voor vanochtend hadden we natuurlijk even geen wekker gezet. Maar zonder wekker waren we al om 07.00 uur wakker door de felle zon die al scheen. Eerst maar eens kijken of de pilletjes hun werk hebben gedaan. En jawel hoor, er zit weer een beetje beweging in! Nog niet veel, maar er is hoop! Eerst maar weer eens een lekker ontbijtje nuttigen op het terras. Wat was het overigens al warm! Na de yoghurt en het bammetje met kaas ging Moppie nog wel weer even liggen en zo kon ik nog even deel twee van de was doen. Daarna heeft Moppie zich in de auto gehesen en zijn we naar Kaiteriteri gereden voor de lunch. Voor het lopen gebruikte die nog wel een wandelstok, want om nu ook in Kaiteriteri polonaise te lopen, ze zien ons al aankomen! Vanwege de hitte hebben we binnen gezeten, maar wel met heerlijk uitzicht op zee, de Tasman Bay. Na de burger met frietjes en salade hebben we een privé baaitje op gezocht, aangezien Kaiteriteri nogal toeristisch is. Vanaf hier vertrekken namelijk de bootjes en watertaxi’s naar het Abel Tasman National Park. Dat bewaren we echter voor een volgende keer. Nadat we eerst een kijkje hadden genomen bij de baai van Little Kaiteriteri, hebben we, op aanraden van Lou, Stephens Bay opgezocht. Deze baai was met de auto goed te bereiken, zodat Moppie maar weinig hoefde te lopen. Een prachtige kleine baai met maar weinig mensen. Dat leek ons wel wat en dus werden de handdoekjes neergelegd. En voordat ik het wist lag Moppie in zee. Jawel, en dat voor niet echte strandgangers! Maar het was heet, dus we konden wel wat verkoeling gebruiken en voor Moppie was het natuurlijk ook goed voor z’n rug. Na een uurtje hadden we het weer bekeken, we moesten immers nog boodschappen doen, maar wat was het een prachtig plekje! Bij de supermarkt in Motueka hebben we vervolgens weer de boodschappen voor het avondeten gehaald. Lekker relaxed boodschappen doen is het hier, je boodschappen worden hier bij de kassa voor je ingepakt! Vervolgens hebben we ze ‘thuis’ even afgeleverd en zijn toen nog even naar de Tasman Golf Club geweest. Volgens Lou met een fantastisch uitzicht. En inderdaad, we moesten de weg bij de 'vineyard' vervolgen en deze weg ging over in de Cliff Road. Tja, een golfbaan op een klif, waanzinnig! We hebben er heel even rond gehobbeld en zijn toen weer neergestreken op ons terras voor een heerlijk kaasplankje. Even later hebben we de koffers al gepakt, want morgen zullen we dan toch echt de oversteek moeten maken naar het Noordereiland. Ja, helaas kunnen we niet langer blijven. Het was al heel uitzonderlijk dat we één nachtje extra konden blijven. Lou vertelde ons dat dat de enige nacht in de afgelopen drie maanden was, dat ze geen gasten zouden hebben. Een geluk bij een ongeluk, want vandaag hadden we de oversteek nog niet kunnen maken. Voor het avondeten had ik dit keer een mootje gebakken zalm op een bedje van fettuccine met broccoli en Boursin. Na het eten werd het bedtijd voor Moppie en nam die z’n cocktailtje weer in. Ik zal dan ook morgen in ieder geval beginnen met rijden. Vandaag heb ik in ieder geval weer goed kunnen oefenen en heb ik Moppie overal naar toe getuft. Eigenlijk best wel stoer! Gelukkig zit er weer beweging in en als het herstel zich zo voortzet, kunnen we de 'Tongariro Crossing' nog lopen. Ja, ja, we zullen zien, maar denk dat het verstandiger is om die te laten schieten.
Dag 20 Tasman
Dag 20
24-02-2016 Tasman
Vanochtend was het lekker wakker worden tussen de wijnranken. Het ontbijtje konden we dit keer heerlijk op ons terras nuttigen. Ik moest het alleen nog wel zelf klaarmaken. In de koelkast stond lekkere yoghurt en jus d’orange. In de fruitmand lagen bananen, nectarines en blauwe bessen. En er was natuurlijk brood en niet te vergeten, de eitjes. Dat werd na het fruithapje met de yoghurt de eitjes bakken. Een heerlijk ontbijtje zo. Maar ineens trokken daar donkere wolken over ons heen. Nee, dit keer niet letterlijk, nee het was prachtig weer en behoorlijk warm. Maar Moppie kon ineens niet meer op of neer. Terug naar bed werd al een hele uitdaging. Dat leek op acute spit. Gelukkig had ik mijn apotheekje mee, mét de daarbij behorende verklaring. Het eerste cocktailtje van diclofinac en diazepam werd ingenomen. Tja, dat werd geen Abel Tasman National Park vandaag. En uit eten vanavond? Dat ging ‘m ook niet worden. Maar nu hadden we een hele keuken tot onze beschikking, zodat ik wat eten kon halen. Oké, nu had ik deze vakantie alleen nog niet gereden. Eerst maar eens vragen waar hier een supermarkt te vinden was. John, onze buurman en beheerder van het huisje, was heel behulpzaam en vroeg of hij niet moest rijden. Heel aardig! Maar als Moppie morgen niet veel beter is, zal ik dat stuk toch moeten rijden, dus laat ik vandaag dan even ‘oefenen’. Voordat ik boodschappen ging doen, hebben we nog eerst een broodje gegeten. Ondertussen kwam Lou ook even kijken en vragen of zij niet iets voor ons kon doen. In eerste instantie kan je weinig doen in zo’n situatie, dan alleen rust houden en af en toe bewegen. Alleen morgen moeten we alweer richting het Noordereiland. Ofwel een lange rit en gesjouw met koffers de ferry op, om aan de andere kant een andere auto op te halen. Maar Lou stelde voor nog een extra nachtje te blijven. Normaal gesproken zitten ze continue vol, maar deze ene nacht hebben ze geen gasten. Nou, dat kwam als een geschenk uit de hemel! Even later zat ik met Lou aan de keukentafel om een aantal reserveringen op te schuiven, zoals die van de Interislander ferry, de auto en het hotel in Wellington waar we nu een dagje later aan zullen komen. Nadat alles was geregeld, kon ik met een gerust hart boodschappen doen. John had voor mij wel even de auto gedraaid, zodat ik gemakkelijk kon wegrijden. Op naar Motueka! Een kort ritje van nog geen tien kilometer. Het begin was even wennen. Maar omdat ik natuurlijk al een tijdje had ‘mee gereden’, was het niet heel erg lastig. Wel had ik regelmatig de ruitenwissers te pakken, terwijl ik de richtingaanwijzers nodig had. Gelukkig zitten het gaspedaal en de rem niet omgewisseld! In Motueka kwam ik met een omweg bij de supermarkt uit. Het was echt zo’n ‘huge’ ding. Ze hadden er zelfs de hagelslag van de Ruijter en ook de Hollandse mergpijpjes waren voorradig. Ik ging echter voor de tagliatelle met courgette en biefstuk met champignons. De tagliatelle was een beetje lastig te vinden, maar uiteindelijk vond ik wel fettuccine, de dunnere variant. Ze hadden ook lekkere kaasjes, pinda’s én pretzels. Daarnaast zag ik ook de kiwiberries, de mini-variant van een kiwi met een glad schilletje. Heerlijk om zo op te eten. Dus dat ging allemaal mee. Uiteindelijk was ik bijna 78 dollar kwijt voor die paar boodschappen. De terugweg ging ook helemaal goed. Eenmaal ‘thuis’ heb ik een heerlijk kaasplankje gemaakt. Daarnaast nog wat nootjes en even later ook een glaasje wijn. En dat alles heerlijk op het terras uitkijkend over de wijnranken. Daarna kroop Moppie weer gauw z’n bedje in. We hebben nog nooit zoveel polonaise door het huis gelopen! Tja, zonder steun van mij kon Moppie niet lopen. Gelukkig dat we morgen nóg een rustdag hebben. Voor het eten ben ik nog even over het landgoed richting zee gelopen, dat was immers maar een klein stukje. En wat is het hier mooi! Na de wandeling en opfrisbeurt ben ik maar eens aan het eten begonnen. Alle potten en pannen waren voorradig en ook een mooi messenblok stond op het aanrecht. Even later zaten we saampjes aan tafel. Het was buiten al dusdanig afgekoeld dat we binnen zaten, maar met de schuifdeuren open. Bij het eten kwam er dit keer een pinot noir van Kina Beach Vineyard op tafel. Ook niet slecht! En alsof ik nog niet genoeg gedaan had, werd er ook nog wat ondergoed gewassen vanavond. Gelukkig hadden ze voor het keukengerei een vaatwasser. Uiteindelijk werd het dan toch nog weer 23.00 uur voordat ik ging slapen. Moppie was gelukkig al enige tijd onder zeil, nadat ie weer een diclofinacje en diazepammetje had ingenomen. En nu maar hopen dat het morgen al wat beter gaat, zodat we overmorgen de oversteek naar het Noordereiland kunnen maken. ‘Fingers crossed’!
Dag 19 Kaikoura - Tasman
Dag 19
23-02-2016 Kaikoura - Tasman
Vanochtend hebben we een klein beetje uitgeslapen. Vervolgens werd om 09.00 uur het ontbijtje gebracht. Omdat het toch nog iets te fris was, zaten we niet buiten op het terras, maar heerlijk in onze serre te genieten van het ontbijtje met Nespresso koffie. Even later kwamen de dolfijnen gewoon voorbij zwemmen. Zo dichtbij! Wat een cadeautje! Da’s nog eens een lekker ontbijtje! Om 10.15 uur waren we weer klaar voor vertrek. Het was weer een mooi ritje wat we voor de boeg hadden. We begonnen met een mooi stukje langs de kust. Al gauw kregen we een ‘viewpoint’ vanwaar we de zeehonden konden observeren. En blijkbaar was het speelkwartier voor de kleintjes. Daar kan je toch uren naar kijken! Maar we moesten nog wat kilometers en dus gingen we weer verder. Links en rechts kwamen we weer de schaapjes tegen. Maar probeer daar maar eens een foto van te maken! Nergens heb je namelijk een mogelijkheid om te stoppen. Overigens vonden we wel een mooi kerkje, de ‘Vineyard Church’. Dat zal lekker borrelen zijn op zondag! In Blenheim zijn we vervolgens gestopt voor een lunchpauze. In de Market Street vonden we een lekker terrasje voor een lekkere sandwich. Nadat we door Blenheim waren gelopen, zijn we wederom op het terrasje neergestreken voor een kopje koffie met een muffin. De sandwiches waren namelijk niet zo heel erg groot en dus ging er nog wel wat in. Rond Blenheim reden we langs de wijnranken en even later reden we weer in de bergen. Dat was best wel weer even vermoeiend en dus zijn we in Nelson nog even gestopt. Overigens is dat een leuk plaatsje, in tegenstelling tot Blenheim wat niet echt bijzonder was. In Nelson hebben we even op het terras gezeten met een lekker kaasplankje. Vanaf Nelson was het nog maar een half uurtje zodat we even na half zes arriveerden bij Kina Beach Vineyard. Jawel, de komende twee nachten verblijven we op een ‘vineyard’ tussen de druivenranken in een oud schoolgebouwtje. Prachtig! Daar zou ik wel een week willen zitten! Na de opfrisbeurt reden we voor het avondeten naar Mapua. Op aanraden van Lou hebben we in de ‘Boat Shed’ gegeten. Om daar te komen, moesten we eerst dwars over een camping rijden. Dat hadden we dus zelf nooit kunnen vinden, maar wat een prachtplek. We hadden een mooi plekje in het met tentzeil overdekte gedeelte. En het eten was geweldig! Met bruschetta’s vooraf, gevolgd door een burger en BBQ snapper. Als afsluiting namen we nog een lekker wijntje in onze ‘eigen’ Old Schoolhouse. Wat een magnifieke plek. Dat wordt vast ook lekker slapen.
Dag 18 Kaikoura
Dag 18
22-02-2016 Kaikoura
Goeiesmorges! Liep die wekker om 06.15 uur al af! Men, dit is toch geen vakantie?! Gelukkig is hier het ontbijt op de kamer, dus dat kwamen ze een uurtje later brengen. Om 08.00 uur reden we in vijf minuutjes naar ‘Dolphin Encounter’ voor onze excursie met de dolfijnen. Het was daar een drukte van jewelste. Voor de zekerheid hebben we nog twee sandwiches gekocht voor op de boot voor als we trek krijgen. Om 08.30 uur werd onze groep omgeroepen en moesten we ons begeven naar de kleedkamers. Daar kregen we een wetsuit, de flippers en de duikbril met snorkel. Eenmaal omgekleed kregen we nog een instructievideo voordat we met twee bussen naar de bootjes werden vervoerd. Dat was wel even afzien in zo’n wetsuit! Gelukkig was de busrit maar vijf minuten. Vervolgens stapte we in een klein bootje die ons in een klein half uurtje naar de dolfijnen bracht. En niet zomaar een paar dolfijnen, nee ze waren met de hele familie gekomen! De flippers gingen aan, duikbril op en plons het water in. In het begin was het even wennen dat snorkelen. Maar goed, eens moet de eerste keer zijn. Even later ging de hoorn en moesten we het water uit. De boot veranderde van koers en ging de dolfijnen achterna. Even later zwommen we midden tussen de dolfijnen. Heerlijk dobberend zwommen ze links en rechts voorbij. En zo dichtbij! Je kon ze gewoon aanraken! Tja, ondanks het vroege tijdstip hadden we dit niet willen missen. In totaal zijn we drie keer het water in geweest, voordat we ons op de boot gingen omkleden. Nee, er waren geen kleedkamers, het was immers maar een klein bootje. Dus dit was hét moment om me in m’n blote kont te zien! Even later stonden we op het dek om foto’s te maken van de dolfijnen. Je wist gewoon niet waar je moest kijken, met zoveel waren ze! En er waren d’r ook een paar bij die een leuk salto-showtje weggaven. Waanzinnig gewoon. Ondertussen hadden we trek gekregen en waren we blij dat we sandwiches mee hadden genomen. En de dolfijnen bleven maar om ons heen zwemmen. Heerlijk! Na vier uurtjes stonden we weer aan wal en even later zaten we in de lodge aan de rest van de sandwiches. Tja, we hebben hier wel even de ruimte en ook het terras is riant met waanzinnig uitzicht over zee. Vervolgens hebben we het zoute water afgespoeld en heb ik heerlijk op het terras m’n nageltjes even gedaan. Ach ja, dat moest ook even gebeuren. Daarna doken we even ons mandje in om bij te tanken. Voor de zekerheid hadden we de wekker gezet en dat was maar goed ook. Voordat we gingen eten, hebben we in Kaikoura nog eerst wat gedronken. De eerste de beste bar die we tegenkwamen, overigens met een heerlijke binnentuin, leek ons wel wat. Daarna reden we door naar het restaurant ‘Green Dolphin’, net even buiten Kaikoura. Gelukkig hadden we ’s middags een reservering gemaakt, anders ging het ‘m niet worden. Wat een heerlijke plek! En het eten was ook voortreffelijk. Dit keer weer eens een voorgerecht met bieten/geitenkaas salade en knoflookbrood en als hoofdgerecht de Cray fish (kreeft) en de Tarakihi fish. Dat laatste was een heerlijk witvisje. Heerlijk betijds waren we weer terug bij de lodge. Zittend in onze serre heb ik het verhaaltje van gisteren nog geplaatst, daar had ik vanochtend geen tijd meer voor. Vervolgens moest ik nog een selectie maken van de vele foto’s met de dolfijnen. Dat nam even tijd in beslag, zodat het toch nog laat was voordat we in ons mandje lagen. Ondertussen werd op het terras weer een lantaarntje met een kaarsje neergezet. Maar wat een mooie dag!
Dag 17 Punakaiki - Kaikoura
Dag 17
21-02-2016 Punakaiki - Kaikoura
Ondanks dat de wekker weer vroeg afliep, was het lekker wakker worden met het zeegeruis op de achtergrond. Na weer een overheerlijk ontbijtje met 'pancakes', begonnen we om 09.15 uur aan onze ‘Coast to Coast Challenge’. Op aanraden van Jane reden we nog even naar het noorden. Het was echter nog bewolkt, maar volgens Jane zou het rond 10.00 uur open trekken. Even voorbij de Pancake Rocks zijn we gestopt om de Truman Track te lopen, een korte 'trail' door het regenwoud van maar 15 minuten. En je wilt het niet geloven, maar het spetterde weer. In het regenwoud had je daar gelukkig geen last van, maar toen we bij de zee uitkwamen, was het minder prettig. Op naar een koffiepauze. Die vonden we in Charleston. Het was een mooi nieuw pandje langs de weg waar je ook de cave-rafting excursies kon boeken. Voordat we vervolgens aan de bergrit begonnen, hebben we in Westport eerst de auto nog even volgegooid. En jawel, een uurtje later dan gepland, trok het helemaal open, zelfs in de bergen. Het eerste stuk van de bergrit, de Lower Buller Gorge Road, liep langs de gelijknamige rivier. Een mooi stukje! Onze lunchpauze was vervolgens in Reefton, bij een plaatselijke B&B met een café waar we lekker op het terras konden zitten. De panini met zalm was heerlijk en niet veel later vervolgde we onze weg richting het oosten. Even buiten Reefton vonden we overigens nog een mooi stukje land dat te koop was met nog wat overblijfselen van een huisje en de camper en de caravan kreeg je er gratis bij. Mmmmm. Niet veel later begon de Lewis Pass. Niet echt een pas zoals je die in Europa verwacht, in ieder geval geen haarspeldbocht te bekennen. Nee, het was meer een doorgaande route, maar dan wel een hele mooie! Halverwege de pas hebben we nog een korte wandeling gemaakt met prachtige vergezichten. Geweldig! Eenmaal weer in de auto zagen we op de navigatie dat we nog wel even moesten en dus besloten we in Hanmer Springs nog even te stoppen voor een koffie met iets lekkers. Vervolgens namen we de route binnendoor, de ‘70’ in laats van de ‘1’, dat scheelde wel iets. De route ‘70’ zat alleen vol met bochten en ging omhoog en omlaag. Dus de keren dat je 100 kon rijden, waren beperkt. Toch hebben we het in vijf kwartier kunnen doen, zodat we om 19.15 uur eindelijk aan de oostkust in Kaikoura bij de Lemon Tree Lodge aankwamen. We kregen een prachtige kamer met uitzicht op zee. Snel even de koffers uitladen en op naar een eettentje. Op aanraden gingen we naar Tuti’s, even buiten het centrum. Uitgeblust, en nog vol verwondering van de mooie rit, hebben we heerlijk gegeten. Ze hadden een heerlijk visje en mosselen. Gelukkig lagen we niet al te laat in bed, want voor de verandering is het morgen weer eens vroeg op.