Dag 20

24-02-2016 Tasman

Vanochtend was het lekker wakker worden tussen de wijnranken. Het ontbijtje konden we dit keer heerlijk op ons terras nuttigen. Ik moest het alleen nog wel zelf klaarmaken. In de koelkast stond lekkere yoghurt en jus d’orange. In de fruitmand lagen bananen, nectarines en blauwe bessen. En er was natuurlijk brood en niet te vergeten, de eitjes. Dat werd na het fruithapje met de yoghurt de eitjes bakken. Een heerlijk ontbijtje zo. Maar ineens trokken daar donkere wolken over ons heen. Nee, dit keer niet letterlijk, nee het was prachtig weer en behoorlijk warm. Maar Moppie kon ineens niet meer op of neer. Terug naar bed werd al een hele uitdaging. Dat leek op acute spit. Gelukkig had ik mijn apotheekje mee, mét de daarbij behorende verklaring. Het eerste cocktailtje van diclofinac en diazepam werd ingenomen. Tja, dat werd geen Abel Tasman National Park vandaag. En uit eten vanavond? Dat ging ‘m ook niet worden. Maar nu hadden we een hele keuken tot onze beschikking, zodat ik wat eten kon halen. Oké, nu had ik deze vakantie alleen nog niet gereden. Eerst maar eens vragen waar hier een supermarkt te vinden was. John, onze buurman en beheerder van het huisje, was heel behulpzaam en vroeg of hij niet moest rijden. Heel aardig! Maar als Moppie morgen niet veel beter is, zal ik dat stuk toch moeten rijden, dus laat ik vandaag dan even ‘oefenen’. Voordat ik boodschappen ging doen, hebben we nog eerst een broodje gegeten. Ondertussen kwam Lou ook even kijken en vragen of zij niet iets voor ons kon doen. In eerste instantie kan je weinig doen in zo’n situatie, dan alleen rust houden en af en toe bewegen. Alleen morgen moeten we alweer richting het Noordereiland. Ofwel een lange rit en gesjouw met koffers de ferry op, om aan de andere kant een andere auto op te halen. Maar Lou stelde voor nog een extra nachtje te blijven. Normaal gesproken zitten ze continue vol, maar deze ene nacht hebben ze geen gasten. Nou, dat kwam als een geschenk uit de hemel! Even later zat ik met Lou aan de keukentafel om een aantal reserveringen op te schuiven, zoals die van de Interislander ferry, de auto en het hotel in Wellington waar we nu een dagje later aan zullen komen. Nadat alles was geregeld, kon ik met een gerust hart boodschappen doen. John had voor mij wel even de auto gedraaid, zodat ik gemakkelijk kon wegrijden. Op naar Motueka! Een kort ritje van nog geen tien kilometer. Het begin was even wennen. Maar omdat ik natuurlijk al een tijdje had ‘mee gereden’, was het niet heel erg lastig. Wel had ik regelmatig de ruitenwissers te pakken, terwijl ik de richtingaanwijzers nodig had. Gelukkig zitten het gaspedaal en de rem niet omgewisseld! In Motueka kwam ik met een omweg bij de supermarkt uit. Het was echt zo’n ‘huge’ ding. Ze hadden er zelfs de hagelslag van de Ruijter en ook de Hollandse mergpijpjes waren voorradig. Ik ging echter voor de tagliatelle met courgette en biefstuk met champignons. De tagliatelle was een beetje lastig te vinden, maar uiteindelijk vond ik wel fettuccine, de dunnere variant. Ze hadden ook lekkere kaasjes, pinda’s én pretzels. Daarnaast zag ik ook de kiwiberries, de mini-variant van een kiwi met een glad schilletje. Heerlijk om zo op te eten. Dus dat ging allemaal mee. Uiteindelijk was ik bijna 78 dollar kwijt voor die paar boodschappen. De terugweg ging ook helemaal goed. Eenmaal ‘thuis’ heb ik een heerlijk kaasplankje gemaakt. Daarnaast nog wat nootjes en even later ook een glaasje wijn. En dat alles heerlijk op het terras uitkijkend over de wijnranken. Daarna kroop Moppie weer gauw z’n bedje in. We hebben nog nooit zoveel polonaise door het huis gelopen! Tja, zonder steun van mij kon Moppie niet lopen. Gelukkig dat we morgen nóg een rustdag hebben. Voor het eten ben ik nog even over het landgoed richting zee gelopen, dat was immers maar een klein stukje. En wat is het hier mooi! Na de wandeling en opfrisbeurt ben ik maar eens aan het eten begonnen. Alle potten en pannen waren voorradig en ook een mooi messenblok stond op het aanrecht. Even later zaten we saampjes aan tafel. Het was buiten al dusdanig afgekoeld dat we binnen zaten, maar met de schuifdeuren open. Bij het eten kwam er dit keer een pinot noir van Kina Beach Vineyard op tafel. Ook niet slecht! En alsof ik nog niet genoeg gedaan had, werd er ook nog wat ondergoed gewassen vanavond. Gelukkig hadden ze voor het keukengerei een vaatwasser. Uiteindelijk werd het dan toch nog weer 23.00 uur voordat ik ging slapen. Moppie was gelukkig al enige tijd onder zeil, nadat ie weer een diclofinacje en diazepammetje had ingenomen. En nu maar hopen dat het morgen al wat beter gaat, zodat we overmorgen de oversteek naar het Noordereiland kunnen maken. ‘Fingers crossed’!