Dag 31

06-03-2016 Coromandel - Auckland

Vandaag gaat het dan beginnen, de terugreis naar huis! Tja, zit het er dan bijna weer op. Maar wat een vakantie! En wat een mooi afscheid gisteravond bij Salt. Was nog helemaal vergeten te melden dat we nog de ‘Huka’, een soort volksdans van de Maori’s, gezien hebben. Normaal doen ze die bij rugby wedstrijden, of tijdens een Maori-optreden in een museum, maar dit keer was het gewoon bij Salt voor een verjaardagspartijtje. We schrokken ons wild toen ze begonnen, zo’n herrie dat ze maken! Om 08.00 uur namen we weer een heerlijk ontbijtje buiten op het terras. Nadat we gedag hadden gezegd, begon om 09.30 uur onze reis. We reden eerst naar Coromandel via wederom een bochtige weg. Onderweg hebben we nog even gestopt bij de 'Kaipawa Trig Track' voor een mooi uitzicht. Na een half uur, toen we het plaatsje passeerden en weer langs de kust reden, werd de weg niet alleen bochtig, maar ook nog eens een keertje heel erg smal. En die auto’s met boottrailers maar scheuren! Niet normaal, die zijn gewoon niet bij te houden. Na 80 kilometer,  maar dat was pas na ruim anderhalf uur, hadden we onze koffiepauze. We hebben toen het centrum van Thames opgezocht en vonden daar een leuke koffietent met lekkere ‘carrotcake’. Vervolgens heb ik ‘m even naar Auckland getuft. En omdat we niet veel van Auckland zouden meekrijgen, hebben we de stad vanaf Mt. Eden bekeken. Om 13.15 uur parkeerden we daar de auto en moesten we het laatste stukje te voet afleggen. De beloning was groot! Een mooi uitzicht over Auckland. Na de fotosessie zijn we nog naar ‘Princes Wharf’ gereden voor een overheerlijke lunch. De navigatie bracht ons er in een mum van tijd naar toe, al was het behoorlijk druk in de stad. Zo hebben we toch nog iets gezien van Auckland. Precies achter de eettentjes aan de kade konden we de auto parkeren. In een prachtig ding aan de kade, genaamd Euro, www.eurobar.co.nz (om alvast in de stemming te komen), hebben we lekker geluncht. Om de reis in stijl af te sluiten, begonnen we met een prosecco, gevolgd door een visje en pasta met schelpjes. Om 16.00 uur reden we vervolgens naar het vliegveld waar we een half uurtje later aankwamen. Alleen toen nog op zoek naar een tankstation. Dat bleek niet al te makkelijk, maar uiteindelijk toch gevonden. We moesten de auto immers volgetankt achterlaten. In totaal hebben we, samen met de 3.700 kilometers van het Zuidereiland, ruim 5.200 kilometer gereden. Oeps, vind je het gek dat Moppie pijn in z’n rug heeft gekregen. Eenmaal op de luchthaven bleek het een drukte van jewelste. Het vliegveld is niet echt berekend op al die toeristen. Dus voordat we in de Lounge zaten, duurde wel even. In het uurtje dat we daar gezeten hebben, konden we ons even heerlijk douchen. Dat was echt een uitkomst! We hadden amper tijd om nog wat te eten, maar gelukkig hadden we pas laat geluncht. Met een kwartiertje vertraging konden we om 19.15 uur boarden. Even later zaten we weer heerlijk aan de champagne. Tijdens het opstijgen heb ik nog wat foto’s van Auckland kunnen maken, al werd het snel donker. Op naar San Francisco, een vluchtje van zo’n 11,5 uur. Om 21.00 uur zaten we vervolgens aan het voorgerechtje, een heerlijk stukje gerookte zalm. En dan te bedenken dat het in San Francisco net rond middennacht is, maar dan wel terug in de tijd! Vervolgens nog een lekker Hapuka-visje en voor Moppie een burger en een kaasplankje toe, voordat om 22.30 uur de luikjes dicht gingen. Om 06.15 uur San Francisco tijd werd ik even wakker. Dat is dan wel terug in de tijd en dus eerder dan we vanochtend op stonden! We kunnen gewoon weer opnieuw beginnen vandaag! Gek idee! Om 08.30 uur werden we gewekt, voordat we om 09.00 uur een ontbijtje kregen. Dat ging er wel weer even in, de yoghurt met vers fruit en de wafels. Niet veel later stonden we om 10.45 uur weer aan de grond. Het was maar goed dat we vier uur overstap tijd hadden, want voordat we alle checks hadden gehad, waren we twee uur verder. De paspoortcontrole duurde al een uur, maar gelukkig hadden we in het vliegtuig het benodigde formuliertje al ingevuld. Dit keer moesten we wel onze koffers oppikken en even verderop weer afgeven. Vervolgens konden we inchecken voor onze volgende vlucht. Dat ging niet zo gemakkelijk aangezien ze in Auckland een boardingpass hadden geprint met alleen mijn voorletter en de Amerikanen willen graag de hele voornaam. Uiteindelijk werd ik toch doorgelaten. Vreemd genoeg stond op Moppie z’n boardingpass wél z’n voornaam. Goed twee uur later waren we dus bij de lounge, maar dat was een klein oud ding. Het enige voordeel, ze hadden wifi, zodat ik even een update kon plaatsen. Maar wat een tegenvaller als je dat vergelijkt met Auckland! Aangezien we inmiddels nog maar een uurtje over hadden, werd het een kort verblijf. Na wat kaas gegeten te hebben, zijn we vervolgens langzaam naar de gate gelopen. Om 14.00 uur begon het boarden, dus we konden nagenoeg doorlopen. Helaas moesten we op het glaasje champagne nog even wachten, aangezien ze in Californië geen alcohol mogen schenken voor vertrek. Een kwartiertje later dan gepland, vertrokken we om 15.00 uur.................................................