Dag 32 San Francisco - Amsterdam
Dag 32
07-03-2016 San Francisco - Amsterdam
………Inmiddels was het in Nederland al 0.30 uur en dus maandag.Vervolgens hadden we enige turbulentie, dus dat betekende dat we pas om 16.15 uur aan de champagne zaten. Niet veel later volgende het eten. Een krabsalade en een stukje gegrilde zalm met rijst en spinazie ging er wel weer in. Het dessert was voor ons een temazepammetje. Nou, die werkte! Als een blok vielen we om 18.00 uur in slaap, maar in Nederland was het toen al 03.00 uur. Om 07.00 uur Nederlandse tijd was ik even wakker en heb toen nog tot 08.30 uur lekker kunnen doezelen. Net op tijd wakker om me even op te kunnen frissen, voordat om 09.00 uur het ontbijt langs kwam. Gek genoeg ging dat er ook weer makkelijk in. Het was dan ook lekkere yoghurt met vers fruit, een broodje met lekkere kaas en een soort dikke appelpannenkoek. Even later vlogen we dwars over Amsterdam. Prachtig! Je kon het Muziekgebouw zien liggen en de Stopera en vervolgens al die mooie pandjes in de Jordaan. Geweldig! Om 10.20 uur stonden we weer met beide beentjes op Nederlands bodem. We moesten toen alleen nog even wachten totdat onze gate vrij was. Op onze koffers hoefden we echter nauwelijks te wachten. Gelukkig was het buiten prachtig weer en in het zonnetje best aangenaam. In ieder geval meer dan de zes graden die werd aangegeven. Tja, we moesten nog even wachten totdat we werden opgehaald door de chauffeur van de bank, aangezien de auto de afgelopen maand bij de bank heeft gestaan. Nadat we de chauffeur bij de bank hadden afgezet, konden we op huis aan. Om 12.15 uur waren we dan eindelijk weer thuis. Wat een reis en wat een vakantie! Het was weer een TOPPERTJE!
Dag 31 Coromandel - Auckland
Dag 31
06-03-2016 Coromandel - Auckland
Vandaag gaat het dan beginnen, de terugreis naar huis! Tja, zit het er dan bijna weer op. Maar wat een vakantie! En wat een mooi afscheid gisteravond bij Salt. Was nog helemaal vergeten te melden dat we nog de ‘Huka’, een soort volksdans van de Maori’s, gezien hebben. Normaal doen ze die bij rugby wedstrijden, of tijdens een Maori-optreden in een museum, maar dit keer was het gewoon bij Salt voor een verjaardagspartijtje. We schrokken ons wild toen ze begonnen, zo’n herrie dat ze maken! Om 08.00 uur namen we weer een heerlijk ontbijtje buiten op het terras. Nadat we gedag hadden gezegd, begon om 09.30 uur onze reis. We reden eerst naar Coromandel via wederom een bochtige weg. Onderweg hebben we nog even gestopt bij de 'Kaipawa Trig Track' voor een mooi uitzicht. Na een half uur, toen we het plaatsje passeerden en weer langs de kust reden, werd de weg niet alleen bochtig, maar ook nog eens een keertje heel erg smal. En die auto’s met boottrailers maar scheuren! Niet normaal, die zijn gewoon niet bij te houden. Na 80 kilometer, maar dat was pas na ruim anderhalf uur, hadden we onze koffiepauze. We hebben toen het centrum van Thames opgezocht en vonden daar een leuke koffietent met lekkere ‘carrotcake’. Vervolgens heb ik ‘m even naar Auckland getuft. En omdat we niet veel van Auckland zouden meekrijgen, hebben we de stad vanaf Mt. Eden bekeken. Om 13.15 uur parkeerden we daar de auto en moesten we het laatste stukje te voet afleggen. De beloning was groot! Een mooi uitzicht over Auckland. Na de fotosessie zijn we nog naar ‘Princes Wharf’ gereden voor een overheerlijke lunch. De navigatie bracht ons er in een mum van tijd naar toe, al was het behoorlijk druk in de stad. Zo hebben we toch nog iets gezien van Auckland. Precies achter de eettentjes aan de kade konden we de auto parkeren. In een prachtig ding aan de kade, genaamd Euro, www.eurobar.co.nz (om alvast in de stemming te komen), hebben we lekker geluncht. Om de reis in stijl af te sluiten, begonnen we met een prosecco, gevolgd door een visje en pasta met schelpjes. Om 16.00 uur reden we vervolgens naar het vliegveld waar we een half uurtje later aankwamen. Alleen toen nog op zoek naar een tankstation. Dat bleek niet al te makkelijk, maar uiteindelijk toch gevonden. We moesten de auto immers volgetankt achterlaten. In totaal hebben we, samen met de 3.700 kilometers van het Zuidereiland, ruim 5.200 kilometer gereden. Oeps, vind je het gek dat Moppie pijn in z’n rug heeft gekregen. Eenmaal op de luchthaven bleek het een drukte van jewelste. Het vliegveld is niet echt berekend op al die toeristen. Dus voordat we in de Lounge zaten, duurde wel even. In het uurtje dat we daar gezeten hebben, konden we ons even heerlijk douchen. Dat was echt een uitkomst! We hadden amper tijd om nog wat te eten, maar gelukkig hadden we pas laat geluncht. Met een kwartiertje vertraging konden we om 19.15 uur boarden. Even later zaten we weer heerlijk aan de champagne. Tijdens het opstijgen heb ik nog wat foto’s van Auckland kunnen maken, al werd het snel donker. Op naar San Francisco, een vluchtje van zo’n 11,5 uur. Om 21.00 uur zaten we vervolgens aan het voorgerechtje, een heerlijk stukje gerookte zalm. En dan te bedenken dat het in San Francisco net rond middennacht is, maar dan wel terug in de tijd! Vervolgens nog een lekker Hapuka-visje en voor Moppie een burger en een kaasplankje toe, voordat om 22.30 uur de luikjes dicht gingen. Om 06.15 uur San Francisco tijd werd ik even wakker. Dat is dan wel terug in de tijd en dus eerder dan we vanochtend op stonden! We kunnen gewoon weer opnieuw beginnen vandaag! Gek idee! Om 08.30 uur werden we gewekt, voordat we om 09.00 uur een ontbijtje kregen. Dat ging er wel weer even in, de yoghurt met vers fruit en de wafels. Niet veel later stonden we om 10.45 uur weer aan de grond. Het was maar goed dat we vier uur overstap tijd hadden, want voordat we alle checks hadden gehad, waren we twee uur verder. De paspoortcontrole duurde al een uur, maar gelukkig hadden we in het vliegtuig het benodigde formuliertje al ingevuld. Dit keer moesten we wel onze koffers oppikken en even verderop weer afgeven. Vervolgens konden we inchecken voor onze volgende vlucht. Dat ging niet zo gemakkelijk aangezien ze in Auckland een boardingpass hadden geprint met alleen mijn voorletter en de Amerikanen willen graag de hele voornaam. Uiteindelijk werd ik toch doorgelaten. Vreemd genoeg stond op Moppie z’n boardingpass wél z’n voornaam. Goed twee uur later waren we dus bij de lounge, maar dat was een klein oud ding. Het enige voordeel, ze hadden wifi, zodat ik even een update kon plaatsen. Maar wat een tegenvaller als je dat vergelijkt met Auckland! Aangezien we inmiddels nog maar een uurtje over hadden, werd het een kort verblijf. Na wat kaas gegeten te hebben, zijn we vervolgens langzaam naar de gate gelopen. Om 14.00 uur begon het boarden, dus we konden nagenoeg doorlopen. Helaas moesten we op het glaasje champagne nog even wachten, aangezien ze in Californië geen alcohol mogen schenken voor vertrek. Een kwartiertje later dan gepland, vertrokken we om 15.00 uur.................................................
Dag 30 Coromandel
Dag 30
05-03-2016 Coromandel
Vanochtend was het lekker wakker worden met het geruis van de zee op de achtergrond. En toen we de gordijnen open deden was daar het prachtige uitzicht. Maar oei, spierpijn?! Van dat beetje lopen naar ‘Cathedral Cove’? Wat had dat dan wel niet moeten zijn met de ‘Tongariro Crossing’? Het ontbijt was dit keer buiten op het terras met nog twee andere stellen; eentje uit Duitsland en eentje uit Engeland. Gelukkig zaten ze ook allemaal aan het einde van de reis. Van zo’n mooi en relaxed land wil je toch immers geen afscheid nemen? Pas om 10.30 uur gingen we op pad. We hadden geen vol programma voor vandaag, het zou meer een relaxdagje aan het strand worden. En dat heb je hier genoeg in de buurt! Maar eerst een bakkie bij het koffietentje naast Luke’s Kitchen. Tja, meer is het dorp ook eigenlijk niet. Vervolgens reden we naar het strand van Otama. Het was een behoorlijk steile weg en ook nog vrij smal. Goed dat Moppie weer kon rijden, want voor mij zou dat een hele uitdaging zijn geweest. En ja, we waren er nog niet, we wilde immers nog verder naar Opito Bay. En of dat nog niet genoeg was, reden we zelfs nog even door naar Matapaua Bay. Het weggetje ernaar toe was wederom erg steil en smal. Eenmaal op het strand aangekomen was die eigenlijk minder mooi dan we verwacht hadden en dus reden we weer terug naar Otama. Daar namen we de ‘Beach road’, wat ons uiteindelijk naar een prachtig strand bracht. De bomen staan hier gewoon op het strand! En wat een rust! Nee, we waren niet de enige, maar het scheelde niet veel. Inmiddels was het alweer lunchtijd, dus de meegenomen broodjes (van de koffietent naast Luke’s Kitchen) werden eerst genuttigd, voordat we het heldere water in gingen. Het water was heerlijk en een aangename verkoeling met deze temperatuur. En wat een golven! Heerlijk! Ja, zo vinden we het wel leuk! Na de fotosessie en menig keer het water in geweest te zijn, reden we om 15.30 uur weer ‘huiswaarts’. Op de terugweg hebben we nog even een heerlijk ijsje genomen. Tja, op het Zuidereiland kwamen we menig lavendelboerderij tegen mét lavendelijs. Het is er toen alleen niet van gekomen en jammer genoeg hadden ze hier geen lavendelijs, maar wel lekkere mintijs. Terug bij de lodge hebben we na het douchen alvast de koffers goed ingepakt, want morgen begint onze terugreis. Voor het ‘afscheidsdiner’ reden we naar Whitianga, zo’n 18 kilometer zuidwaarts. Wederom een bochtige weg, maar wel lekker breed. We hadden gisteren al een mooi restaurantje gereserveerd, want in het weekeinde is het hier gewoon druk. Voordat we naar het restaurant reden, hebben we eerst de auto weer eens vol getankt, want dat was inmiddels hard nodig. Gelukkig was er nog een pomp open, zodat we ons daar niet meer druk over hoefde te maken. Even later zaten we bij Salt (www.salt-whitianga.co.nz) in de bar met een heerlijke prosecco. Ze hadden hier zelfs bitterballen. Tenminste, iets wat er op leek. De ‘braised beef croquettes’ waren alleen iets groter en de vulling was meer draadjesvlees. Zeker niet slecht! Buiten koelde het al aardig af, zodat we voor het diner lekker bleven zitten waar we zaten. Dat was deels binnen, maar toch ook weer buiten, met mooi uitzicht op de bootjes. Na de heerlijke ‘beef’ en ‘lamb’ met een glaasje merlot uit de plaatselijke Mercury Bay moesten we alleen nog terugrijden. Ondanks de bochtige weg viel dat gelukkig mee. De reflectoren op de weg doen hier goed hun werk! Om 21.45 uur waren we weer ‘thuis’ zodat we er niet al te laat in lagen. Morgen wordt immers een lange reisdag! Nu eerst lekker slapen.
Dag 29 Rotorua - Coromandel
Dag 29
04-03-2016 Rotorua - Coromandel
Op naar ons laatste adresje! Maar eerst nog even genieten van het prachtige uitzicht tijdens het ontbijtje in de Rototaha Lodge. Wat een heerlijk plekje! Om 09.00 uur reden we weg, maar niet zonder eerst Mandy & Hugh gedag te hebben gezegd. Het eerste stukje over het landgoed kwamen we weer menig Flappie tegen, waaronder Flappie zelf, de meest exotische vogeltjes en een aantal koetjes. We reden eerst weer naar Rotorua voor de wifi bij het VVV. Vervolgens hebben we schuin aan de overkant nog een lekker bakkie genomen met een muffin erbij, voordat de rit echt begon. De navigatie bracht ons naar Tauranga, maar later bleek dat we ‘Highway 5’ hadden moeten aanhouden in plaats van ‘Highway 36’. Maar goed, de navigatie pakt veelal de kortste route, maar omdat we niet zo snel rijden (en dat geldt zeker voor mij), is dat niet altijd de snelste route. Het was overigens wel een hele mooie route en zeker niet saai met al die bochten. In Katikati aangekomen, hebben we wat broodjes en kaas gekocht om deze even later op een picknick plaatsje langs de weg op te peuzelen. Gelukkig konden we de auto in de schaduw zetten, want in de zon was het al aardig heet. Om 15.00 uur hadden we nog weer even een stop in Tairua. Een klein plaatsje aan de kust, zodat we de benen weer even konden strekken. Da’s nog wel nodig voor Moppie en zo konden we om het uur ook even wisselen. Een uurtje later arriveerden we bij ‘Cathedral Cove’. Aangezien deze 'hotspot' nagenoeg op de route lag, besloten we deze alvast mee te pakken. Het was een kronkelig weggetje naar een kleine parkeerplaats. Maar zo aan het einde van de middag gaan er ook weer mensen weg. Dus we hadden net mazzel. We dachten even naar de ‘Cove’ te lopen, maar dat was nog een behoorlijke wandeling en natuurlijk niet vlak. Uiteindelijk kwamen we bij zee uit. Een prachtig strandje mét de ‘Cathedral Cove’, een rots met een doorgang naar een ander mooi strandje. Om daar te komen, moesten de schoenen uit en werd de broek deels nat. Maar ook van de andere kant was de ‘Cathedral Cove’ prachtig! Zeker nu de zon er nog op scheen. Terug aan de andere kant hebben we nog even in het zonnetje gezeten om de voetjes te laten drogen. De handdoek lag immers nog in de auto. Erg handig! Omdat we pas om 18.00 uur weer op de parkeerplaats waren, hebben we de Kuaotunu Lodge maar even gebeld met de melding dat het nog even zou duren voordat we zouden arriveren. Zij gaf vervolgens de tip om dan eerst te eten bij Luke’s Kitchen, dat net even voor de lodge ligt. En zo gezegd, zo gedaan. Even na zevenen konden we bij Luke nog net een vrij tafeltje vinden. Het was er namelijk gezellig druk. En na zo’n rustig adresje de afgelopen dagen, was dit wel even wennen. Tja, vrijdagavond, dan komen er vast veel gasten uit Auckland het weekend vieren in hun vakantiehuisje. Ondertussen genoten we van een heerlijke pizza en een mooie zonsondergang. Net voordat het echt donker werd, arriveerden we bij de lodge. Prachtig aan zee! En eindelijk konden we ons eens heerlijk douchen. Vervolgens hebben we lekker op bed de foto’s bekeken. En met het geruis van de zee op de achtergrond vielen we heerlijk in slaap.
Dag 28 Rotorua
Dag 28
03-03-2016 Rotorua
Vanochtend hebben we een klein beetje uitgeslapen. De wekker ging immers een uurtje later af dan gisteren. Met het ontbijt hadden we dit keer heerlijke kaas, die we gisteren gekocht hadden, op het geroosterd broodje. Vandaag geen reisdag van A naar B, maar wilde we wat zien van de vulkanische activiteit in de omgeving, dan moesten we toch even toeren. We besloten om naar ‘Orakei Korako’ te gaan. Ook wel de ‘Hidden Valley’ genoemd. Het was een klein uurtje rijden richting Taupo. Onze navigatie nam echter een binnendoor weggetje en niet de 'Highway 5'. Dat betekende veel ‘gravel road’ en met de Opel is dat niet altijd even fijn. Met die Ford Ranger van het Zuidereiland was dat geen probleem geweest. Maar goed, het gehobbel hebben we overleefd. Eenmaal bij het vulkaan gebied aangekomen, hebben we eerst heerlijk op het terras aan het Lake Ohakuri een kopje koffie genomen met een muffin erbij. Vervolgens hadden we een kleine ferry nodig om in het vulkanisch gebied te komen. Vanaf het terras had je trouwens al prachtig uitzicht op de stoompluimen. Eenmaal aan de overkant zag je ook de diversiteit aan kleuren in het gesteente. Wat een prachtig gebied! En het blijkt dat dit er al duizenden jaren zo bij ligt. Inmiddels was er wel een houten pad aangelegd zodat je er dwars doorheen kon lopen. Uit diverse hoeken en gaten kwam stoom. En op een gegeven moment zagen we ook de mooie ‘mudpools’. Gewoon kokende modder! Na anderhalf uur hadden we het gehele wandelpad afgelegd en namen we de ferry weer terug naar het 'Visitor Centre'. Tijd voor een sandwich! En jawel hoor, mét gratis wifi. Dus de foto’s en het verhaaltje konden weer op de site worden geplaatst. Dat was wel even een uitkomst. Op de terugweg probeerden we nog een natuurlijke ‘hotpool’ te vinden die Mandy ons had aanbevolen en had uitgelegd hoe we er zouden moeten komen. Maar helaas, we hebben ‘m niet kunnen vinden. Vervolgens zijn we via de 'Highway 5' teruggereden en de ‘gravel road’ gemeden. Zo kwamen we nog langs een ander vulkanisch gebied, het ‘Wao-O-Tapu Thermal Wonderland’. We twijfelde even of we nóg een park moesten bezichtigen, maar we hadden nog niet genoeg gehad en dus besloten we ook deze mee te nemen in ons VVV-onderzoek. Het was iets groter dan die van vanochtend, maar zeker niet minder mooi. En gelukkig waren er ook nu niet zoveel mensen. De aaneenschakeling van de drie wandelingen bleek zo’n drie kilometer te zijn. Normaal gesproken een eitje, maar aangezien het ruggetje van Moppie nog niet helemaal in orde was, deden we het rustig aan. Uiteindelijk hebben we het gehele park kunnen zien. Als ie maar in beweging is, gaat het redelijk goed. Dit park was ook weer heel mooi en anders dan die van vanochtend. Hier liep je van de ene ‘pool’ naar de andere ‘pool’ via een naaldbomen bos. Net het Henschotermeer, maar dan anders. De ‘Champagne pool’ was de mooiste en grootste, met aan de waterkant mooi rood gesteente. En met al die stoom werd het een mystiek plaatje. Ook hier had je van die ‘mudpools’ en op het einde van de route nog een heel groen meer. Tja, het panorama over een deel van het park noemen ze dan ook niet voor niets die ‘Artist’s Palette’. Na afloop hadden we weer trek gekregen en de crackers lagen nog in de auto. Maar voordat we daar waren, liepen we langs de 'cheesecake'. Mmmmm, eentje was voor ons. Op het terras in de schaduw hebben we die lekker opgepeuzeld. Om 17.00 uur waren we uiteindelijk bij de auto. ‘Just in time’, aangezien het park om 17.00 uur dicht gaat. Een half uurtje later waren we weer bij de Rototaha Lodge. Het was zelfs nog te heet om buiten op het terras te zitten. En ach, foto’s selecteren op de laptop in de zon werkt toch niet, dus zaten we eerst een poosje binnen. Pas toen de zon achter de bergen verdween, gingen we nog even heerlijk met een wijntje buiten op het terras zitten. Om 19.30 uur werd door Mandy weer het eten gebracht. Inmiddels was het aardig afgekoeld, het is immers ook al herfst, zodat we weer binnen hebben gegeten. Ze had weer een heerlijk diner samengesteld met ‘caesar salad’ en een biefstukje (ook uit eigen tuin!) met gegrilde groenten en gegrilde piepers. Ze had zelfs ook nog een dessert meegenomen, maar die kon er niet meer bij en bewaren we tot morgenochtend. De yoghurt is toch op, dus dat komt mooi uit. Na afloop moest de boel nog wel worden afgewassen, maar gelukkig dus geen pannen, alleen twee schalen en de borden en bestek natuurlijk. Moppie lag al even gestrekt, maar kwam even later, toen ik het verhaaltje aan het schrijven was, er nog even bij zitten. En zowaar, we lagen d’r eens een keertje vroeg in! Om 22.15 uur zeiden we: "weltrusten"!
Dag 27 Rotorua
Dag 27
02-03-2016 Rotorua
Vanochtend toen we wakker werden, hoorde we helemaal niets, buiten de wekker dan die ons weer om 07.00 uur wakker maakte. Maar verders geen auto’s en dergelijke. Heerlijk rustig! Het ontbijtje konden we weer in de koelkast vinden. Ook dit keer weer lekkere yoghurt met frambozen uit eigen tuin en natuurlijk brood om te roosteren. Om 08.30 uur gingen we weer op pad richting Rotorua. Aangezien we met de lodge in de ‘middle of nowhere’ zaten, duurde het wel even voordat we in Rotorua waren. Pas na drie kwartier bereikte we het Lake Rotorua vanwaar onze helikopter vertrok naar White Island. Voordat we vertrokken konden we in het café er vlak naast nog een koffie met een muffin nuttigen. Daarnaast kochten we ook nog twee mini sandwiches voor het geval we tijdens de excursie trek zouden krijgen. Om 10.00 uur kwam onze pilote aanvliegen met twee passagiers die ze elders had opgepikt. Toen wij ook instapte bleken de passagiers een bekend gezicht te hebben. Ja hoor, de mensen hebben we eerder ontmoet tijdens het ontbijt in de Riverrun lodge in Wanaka. Het derde koppel was een stel uit Duitsland en onze pilote kwam notabene uit Nederland! We vlogen vervolgens naar White Island, een actieve vulkaan, 50 kilometer uit de kust in de Bay of Plenty. Wat een mooi uitzicht vanuit de helikopter en wat vliegt dat ook heerlijk. Nergens last van! Over die 50 kilometer deed je wel even. Op een gegeven moment zag je in de verte het vulkaaneiland liggen. Eenmaal dichterbij zag je ook de rookpluimen uit de krater komen. Even later stonden we met beide voetjes op White Island. Oeps, nadat we uitgestapt waren, kregen we een helm en een gasmasker. Da’s veelbelovend! Moppie had ook de stokken meegenomen, aangezien het lopen nog niet geheel soepeltjes gaat. Eerst ging de wandeling langs een oude sulfietfabriek, althans, wat er van was overgebleven. Daarna begon het spectaculaire gedeelte en waren de gasmaskers af en toe hard nodig. Nu leek het echt alsof we op de maan liepen! We liepen zelfs tot de rand van de krater. Beneden zag je het groene ‘water’ borrelen. Wat was dit gaaf! Je bleef foto’s maken! Op de terugweg liepen we nog langs een aantal ‘mudpools’. En zelf heb ik nog een extra poeltje achtergelaten. Bizar dat we daar zo konden lopen. Nu houden ze het eiland ook continue in de gaten, ook met webcams. Op de terugweg moesten we, zodra we de kust bereikten, nog even tanken. Daarna maakten we nog een tussenstop en wel op Mt. Tarawera. Hier maakte we ook nog een korte wandeling voor een mooi uitzicht op de rode krater. Het laatste stukje ging nog over de kratermeren ‘Lake Tikitapu’ (Blue Lake) en ‘Lake Rotokakahi’ (Green Lake). Pas om 14.00 uur waren we weer terug in Rotorua. Wat een excursie, deze hadden we voor geen goud willen missen! Nog helemaal beduusd van al het moois wat we gezien hadden, reden we een stukje Rotorua in, op zoek naar een lunchtentje. Al vrij snel zagen we een mooi modern tentje, met later bleek een heerlijke bagel met zalm en lekkere koffie. Nu bemerkte we pas dat het in Rotorua zelf ook stinkt naar zwavel, al vond ik het eerlijk gezegd meevallen. Even verderop was dei-Site, dus dat werd de volgende stop. Nee, niet echt voor informatie, of foldertjes, nee, voor de gratis wifi. En inderdaad, ze hadden wifi, want in de lodge hebben we geen enkel bereik. Nadat het blog weer helemaal was bijgewerkt, reden we nog langs een mooi pandje in Rotorua. Later bleek dat het Rotorua Museum te zijn in een iconische voormalig badhuis. Vervolgens hebben we nog wat boodschappen gedaan voor de borrel van vanmiddag. De terugweg ging sneller dan de heenweg en zo zaten we om 17.30 uur aan een heerlijk glaasje wijn met een knabbeltje op ‘ons’ terras. En wat een uitzicht! Inmiddels was de temperatuur ook aardig opgelopen en bijna niet uit te houden, zo heet dat het was. Dat werd even heerlijk douchen. Het avondeten was dit keer bij Mandy & Hugh thuis. Via een paadje door het struikgewas, liepen we in een paar minuten naar hun huis. Tja, je kan hier gerust verdwalen zo groot is het landgoed. We kregen eerst nog een heerlijk wijntje met toast en kaas. Vervolgens konden we aanschuiven voor de lamskoteletjes met rijst en rode kool (maar dan gelukkig nagenoeg rauw). En dat smaakte buitengewoon goed! Na afloop kregen we zelfs nog een stukje eigen gemaakte appeltaart met ijs. Ondertussen was het reuze gezellig! Die Hugh kan mooi vertellen! Voor de terugweg kregen we een zaklamp mee. Met licht was het zelfs moeilijk te vinden waar we nu het struikgewas in moesten. Uiteindelijk is het ons gelukt en konden we tegen twaalven de luikjes dicht doen.
Dag 26 Ohakune - Rotorua
Dag 26
01-03-2016 Ohakune - Rotorua
Vanochtend liep de wekker om 07.00 uur af. Niet dat we er gelijk uit gingen, maar zo konden we wel lekker rustig opstaan. Dit keer was het ontbijt in het woonhuis met nog vier andere gasten die gisteravond zijn aangekomen. En omdat Gulliver nog even vroeg om te gaan spelen bij de rivier, reden we pas om 10.00 uur weg. Het weer was dit keer prachtig en ook de temperatuur was heel erg aangenaam. In het dorp hebben we eerst weer een bakkie gedaan. Dit keer een ‘take away’ bij het Mountain Rock Café. Vervolgens namen we middenin het dorp plaats op het bankje bij de ‘free wi-fi zone’, heerlijk in het zonnetje. Zo gingen we een half uurtje later pas echt op pad. Het eerste stukje was hetzelfde als naar het Chateau Tongariro, maar nu met beter zicht. Op een gegeven moment zagen we het bordje met de aanduiding van de 'Tongariro Crossing'. We zijn toen toch maar even afgeslagen. Na zeven kilometer ‘gravel road’ kwamen we bij de parkeerplaats. Deze was aardig vol, maar langs de kant vonden we nog net één gaatje. Hier had het dus eigenlijk moeten gebeuren, maar helaas, dit bewaren we voor een volgende keer. We weten nu in ieder geval waar we moeten zijn. Om toch iets geproefd te hebben van de 'Tongariro Crossing', hebben we de eerste kilometer gelopen. Bij het paaltje met de aanduiding van de eerste kilometer hebben we nog wat mooie foto’s kunnen maken. Juist nu was de top heel even zichtbaar. Even later verdween die weer achter de wolken. Vervolgens zijn we omgedraaid en teruggelopen naar de auto, zodat we onze weg richting het noorden weer konden vervolgen. Een prachtige glooiende weg! Bij het plaatsje Tongariro, wat eigenlijk geen plaatsje was, want de huisjes hebben we gemist, zagen we ineens stoom uit Mt. Tongariro komen. Je zou d’r lopen! Dat schouwspel moest natuurlijk even worden vastgelegd op de foto. In Turangi werd het tijd voor de lunch, het was immers al 13.30 uur. We zagen een mooie moderne Taverne middenin het centrum. Het was er echter druk met een hoop herrie en een broodje maken zou een half uurtje duren. Dan maar ernaast naar de supermarkt voor broodjes met kaas. Deze hebben we even later op een picknickplekje aan de rand van Lake Taupo opgegeten. Vervolgens liep de weg mooi langs het meer naar het gelijknamige dorp. In Taupo hadden ze overigens mooie pandjes staan. Niet verkeerd! Even voorbij het plaatsje zijn we gestopt bij de ‘Huka Falls’, niet de mooiste, of grootste waterval van Nieuw Zeeland, maar wel de krachtigste. En het water was zo mooi helder blauw. Tja, het was even toeristisch, maar wel mooi. Niet veel verder had je de ‘Craters of the Moon’. Inderdaad een maanlandschap met kraters waaruit stoom kwam. Inmiddels was het geheel bewolkt geworden, maar met als die stoom en warmte, was de temperatuur nog steeds goed. Om de rondwandeling door het maanlandschap te kunnen lopen, moest je acht dollar (omgerekend € 5,50) entree betalen, maar het was zeker de moeite waard. En gelukkig waren er niet zo heel veel mensen. Om 16.30 uur reden we naar onze eindbestemming in Ngakuru, een half uurtje ten zuiden van Rotorua. Mijn eigen telefoon had zelfs geen GPS-ontvangst, maar gelukkig die van Moppie wel, anders was het niet te vinden. De navigatie nam de kortste route, maar zeker niet de makkelijkste. Eenmaal in de buurt van de lodge hadden we alleen maar ‘gravel road’. Gelukkig wist de navigatie de weg zodat we rond 17.45 uur arriveerden bij de Rototaha Lodge. We werden door Mandy en Hugh verwelkomt met een bakje koffie en eigen gemaakte koekjes. Even later werden we naar ons huisje gebracht. Nou ja huisje, zeg maar gerust een huis. En wat een prachtig uitzicht en een rust! Ja, echt heel rustig hier, zelfs geen mobiel bereik en ook geen internet. En wat waren we blij dat we de accommodatie inclusief diner hadden geboekt, anders moesten we nog weer een half uurtje naar Rotorua rijden. Om 19.30 uur kwam Mandy het eten brengen zodat we lekker met z’n tweetjes in ‘ons’ huisje konden blijven. Ze had een lekker voorgerechtje gemaakt van gegrilde zalm en komkommer. Vervolgens zaten er nog drie schalen in de mand. Eentje met de salade van groenten uit eigen tuin, een aardappelgratin en kippenpootjes. Nou, dat ging er allemaal wel in. Heerlijk! Na afloop hebben we alles afgewassen en hebben we nog even lekker in de woonkamer gezeten. Pas nadat we alle foto’s weer hadden bekeken en het verhaaltje van vandaag geschreven was, werd het bedtijd. Inmiddels was het al wel weer 23.00 uur.
Dag 25 Ohakune
Dag 25
29-02-2016 Ohakune
We zullen maar gelijk met de deur in huis vallen, het werd namelijk geen 'Tongariro Crossing' vandaag. Moppie was nog niet in staat om uren te lopen en daarnaast werkte het weer ook niet mee. Toen we wakker werden, regende het zelfs. We kropen er dus nog weer even in. Ondertussen werd ons ontbijtje op de veranda neergezet. Alleen de koffie moesten we nog zelf zetten. Dit keer geen Nespresso, maar zo’n Franse of Italiaanse percolator. Alleen het water heeft hier een apart smaakje en dat proefde je ook in de koffie. Het ontbijt was voor de rest prima met heerlijk vers fruit en yoghurt met muesli en daarnaast ook nog wat bammetjes om te roosteren. Na het ontbijt gingen we nog even in het woonhuis zitten voor de goede internetverbinding, aangezien die in de cottage vrij slecht was. Zo konden we de foto’s en het verhaaltje weer uploaden en wat appjes beantwoorden. Pas tegen twaalven gingen we op pad. Het zat helemaal dicht en dus besloten we om naar het Chateau Tongariro te gaan voor een ‘High Tea’. Het is een oud statig hotel, maar wel goed onderhouden. We kregen een heerlijk plekje aan het raam en ondertussen werd de thee gebracht en de etagère met de sandwiches, scones met clotted cream, cheesecake, crème brûlée en brownies. Dat ging dus niet helemaal op. Eenmaal weer buiten klaarde het voorzichtig aan iets op. En dus konden we nog mooie foto’s maken van de schaapjes en zowaar, we zagen ook een kiwi vogel, maar dan wel eentje gemaakt van oude houten boomstammetjesl. In National Park Village was weinig te beleven, we reden daarom weer terug naar Ohakune waar we een lekker bakkie koffie namen bij het Mountain Rock Cafe. Middenin het dorp had je notabene een ‘free wifi-zone’ zodat de nodige appjes alvast verstuurd konden worden. Daarna reden we nog even naar het Tureoa skiresort. Nou ja, resort? Meer een startpunt voor de liften, meer was het niet. Het was wel een mooi weggetje er naar toe. Eenmaal boven aangekomen, maakte de bewolking een kleine opening zodat we nog een glimp konden opvangen van Mt. Ruapehu. Op de terugweg reden we echter het eerste stukje door de bewolking. Pas rond 18.30 uur waren we weer beneden in het dorp. We gingen daarom niet eerst weer terug naar de lodge, maar gingen gelijk naar The Cyprus Tree. Omdat we natuurlijk iets te vroeg waren en ‘ons’ tafeltje nog bezet was, namen we eerst een lekker drankje aan de bar. Dat werd een heerlijk wijntje van Zussie! Proost! Tja, geen Tongariro Crossing vandaag, maar wel genoten en een heerlijk drankje als afsluiting! De maaltijd was eenvoudig met een heerlijke pizza en pasta met lam. Zo waren we nog voor het donker thuis, zodat ik met de hond Gulliver nog even naar de rivier kon. Hij zat al op ons te wachten toen we aankwamen. Het was maar een paar meter naar de rivier en Gulliver rende vooruit. Toen ik bij de rivier aankwam, stond ie op mij te wachten totdat ik steentjes zou gaan gooien. Hij duikt ze vervolgens na, maar brengt ze niet terug. Nee, hij wil gewoon het volgende steentje weer achterna duiken. Al snel werd het donker en dus was het speelkwartier voorbij. Dat vond Gulliver maar niks. Hij probeerde op de veranda nog de aandacht te trekken, maar helaas, het werd tijd om naar bed te gaan.