Dag 8

12-02-2016 Otago Peninsula – Te Anau

Vanochtend werden we weer gewekt met het mooie uitzicht over de baai. En om 08.00 uur zaten we weer gezamenlijk aan het ontbijt. Een uurtje later waren we klaar voor vertrek, maar voordat je iedereen gedag hebt gezegd ben je een half uurtje verder. Van Filippo kregen we nog een aantal muffins mee voor onderweg. Wat een schatje! Om 09.30 uur begonnen we aan onze lange rit naar Te Anau. Zelf hadden we de kortere versie in gedachten, die was immers al lang genoeg, maar op aanraden van Kyle gingen via de Catlins. En ook van Wilma en Ruud hadden we gehoord dat het een hele mooie omgeving moest zijn. Wij dachten echter dat het te ver om zou zijn. Maar goed, dus toch richting de Catlins. Eerst maar eens richting Portobello en vervolgens door Dunedin. Da’s toch best wel een grote plaats. Onze eerste stop was in Milton om weer even de auto vol te tanken, dan kunnen we weer even vooruit. Onze echte eerste stop was Nugget Point. Eigenlijk niet meer dan een rotspunt met een vuurtoren. Het was een korte wandeling er naar toe en het weer was heerlijk aangenaam. Voordat we verder gingen, genoten we eerst nog even van wat muffins van Filippo voordat we in Owaka een lunchtentje vonden, het Catlins Café. Bij binnenkomst was er niemand en dus liepen we naar een tafeltje, maar blijkbaar moesten we eerst onze bestelling laten weten voordat we gingen zitten. Het werd een fish & chips en een salade met squid, ofwel gefrituurde inktvis. Niet verkeerd! Daarna begon pas echt de route door de Catlins. Wat een bossen! En een prachtige weg door een glooiend landschap. Hij wordt dan ook niet voor niets de ‘Southern Scenic Route’ genoemd. Kyle had een paar leuke tips gegeven, maar helaas konden we niet alles doen. Na Nugget Point deden we alleen nog de korte trail naar de McLean falls. Het was maar een half uurtje lopen naar de waterval, en wat voor een wandeling! Wat een varens! Daarnaast leek het wel een tropisch regenwoud. Eenmaal bij de waterval was het lastig om een foto te maken zonder mensen erop, maar dit keer is het me gelukt. De volgende stop werd Fortrose, niet dat we dat gepland hadden, maar het werd gewoon tijd voor een koffie. Bij het plaatselijke VVV, het Stirling Tides Café, hebben we lekker buiten op het terras kunnen zitten met uitzicht op Toetoes Bay. Inmiddels was het helemaal open getrokken. Vervolgens was het nog ruim twee uur naar Te Anau. Gelukkig was het vanaf Invercargill minder bochtig dan in de Catlins en inmiddels was het ook wat vlakker geworden. Daarnaast zag je links en rechts ook weer de weilanden met schaapjes en koetjes. Pas om 19.15 uur waren we bij de Prospect Lodge. Een prachtig modern huis met maar 2 kamers met uitzicht op Lake Te Anau. We werden weer welkom geheten met een heerlijk glaasje Nieuw Zeelands wijn. Dit keer moesten we zelf ons eten regelen. Voor een eenvoudig hapje gingen we naar Dolce Vita, de plaatselijke Italiaan voor een overheerlijke pizza. Da’s ook weleens lekker. In het donker moesten we toen nog weer terug rijden, maar dat ging zonder problemen. Een uurtje later dan gebruikelijk gingen de luikjes dicht. Dat zal vast wel lekker slapen worden na zo’n lange dag.