Dag 7

11-02-2016 Otago Peninsula

Wat geweldig wakker worden hier! Nu hadden we gisteravond ook de gordijnen niet dicht gedaan, dus toen eenmaal die luikjes open gingen, had je gelijk prachtig uitzicht over de baai, de Papanui Inlet. Om 09.00 uur zaten we weer met z’n zessen aan het ontbijt. Gezellig hoor! Vooral die Schotten. Op aanraden van de eigenaar Kyle gingen we een mooie wandeling maken. En Filippo zorgde voor een lunchpakketje. Da’s goed geregeld! Eerst moesten we alleen nog even een stukje met de auto. En hier wegkomen was al een hele uitdaging. Maar met een 4WD zou dat geen probleem moeten zijn. Inderdaad, appeltje, eitje. Aan de andere kant van de Papanui Inlet konden we bij de ingang van het Okia Reserve de auto neerzetten. Er was maar ruimte voor een paar auto’s en het hek leek meer op dat van een boeren erf. We liepen richting Victory Beach, maar voordat we op het strand waren, beklommen we eerst nog een piramide. Jawel, 12 miljoen jaar geleden was dit een zijtak van de grote Dunedin Vulkaan. Eenmaal boven had je rondom prachtig uitzicht. Na een half uurtje waren we op het strand. Woh! Geen kip te bekennen! En wat een mooi breed strand. Na een stukje wandelen, zagen we even verderop een boomstrook wat als tafeltje werd gebuikt. De lunch werd uitgestald en zaten even heerlijk met een fantastisch uitzicht. Toen we onze wandeling langs het strand gingen vervolgen, kwamen we al gauw de eerste zeeleeuw tegen. Oeps, die moeten we achterlangs passeren, ofwel de weg naar zee moet vrij blijven voor dat logge beest. Dus dat werd door het mulle zand ploeteren. De zeeleeuw keek even op, ‘goed volk’ dacht ie blijkbaar, want hij ging weer verder met snurken. Net toen we weer naar de hardere ondergrond wilde lopen, lag de volgende zeeleeuw en dus moesten we het mulle zand weer in. En dat ging zo even door totdat we weer bij de Papanui Inlet waren. Daar kwamen we er nog maar eentje tegen die een stukje met ons meeliep. Het was nog steeds eb in de baai, dus we hadden alle ruimte om te lopen. Bij het huis van Kyle aangekomen, konden we de route via de onverharde weg vervolgen. Maar nog steeds liepen we langs de deels droog gevallen baai. En ja, wat Kyle ons al vertelde, zagen we nu met eigen ogen, een moeder zeeleeuw met haar drie weken oude jong. Wat schattig! Dat jong lag lekker tegen z’n moeder aan, maar op een gegeven moment ging ie over moeders heen klimmen en wilde die spelen, leek het wel. Zo schattig om te zien! Volgens mij hebben we wel een half uur staan kijken. Even verderop onze route lag er gewoon een zeeleeuw op de weg. Oeps, dan maar weer even terug het strand op. Na negen kilometer waren we weer terug bij de auto. Wat een gave wandeling! Omdat het ‘pas’ 15.30 uur was, besloten we nog even naar Taiaroa Head met het Royal Albatross Centre te rijden, we zijn er nu toch. Het was een informatiecentrum met een leuk vuurtorentje op een mooie klif en iets toeristischer dan onze wandeling van vandaag. Even later waren we weer terug in de lodge. Daar kregen we nog een toetje van Kyle. Met zijn bootje gingen we namelijk nog even de baai in. Eén probleem, er lagen twee zeehonden op de steiger. Die gingen gelukkig weg toen ze de hond van Kyle zagen. Het boottochtje was echt een mooi toetje. Blijkbaar vonden de zeehonden de motor van de boot heel interessant en zwommen met ons mee. Om 18.30 uur waren we weer terug bij de lodge. Tijd om ons om te kleden voor het diner. Dit keer met alleen een stel Belgen die net waren aangekomen. Da’s ook wel eens een keertje lekker, alleen Nederlands praten. Filippo had weer heerlijk gekookt met vooraf een bloemkoolsoep met coquilles, gevolgd door iets van biefstuk op een bedje van puree met pastinaak en spinazie. Wederom zalig! Pas tegen 23.00 uur gingen de luikjes weer dicht. Best wel laat, zeker voor Moppie die morgen weer een lange rit voor de boeg heeft. Die lag dan ook al een tijdje naast me te snurken.