Dag 6

10-02-2016 Lake Tekapo - Otago Peninsula 

Zowaar vanochtend gewekt door de wekker! Even later zaten we weer aan een overheerlijk ontbijtje met weer de Duitsers en nu geen Japanners meer, maar een stel uit Noord Ierland. Dat was wel weer even gezellig. Dus voordat we vertrokken was het 10.00 uur. Tja, ook het afscheid nemen kostte even wat tijd. Wat een hartelijke mensen! Voordat we daadwerkelijk op weg gingen, moest er eerst nog getankt worden. Niet dat ie al leeg was, maar dan kunnen we weer even vooruit. Daarna was het nog even naar de plaatselijke supermarkt voor een extra verloopstekker, zodat ook de stekker van m’n laptop past. En buiten dat, twee stekkers is eigenlijk wel het minimum met al die apparaten. Vervolgens kon het feest echt beginnen; een ritje van zo’n 330 kilometer. Maar goed, de snelwegen zijn hier maar één baans en die moet je ook nog delen met fietsers. Overigens mag je dan wel 100 km per uur rijden. Inmiddels was het weer aardig open getrokken en was het weer een heerlijk temperatuurtje. Bij het ontbijt leek dat even anders te zijn, maar het veranderd hier snel. Het eerste stukje was bekend terrein, want dat hadden we gisteren ook gereden naar Mount Cook. Even voor Twizel konden we nog een laatste glimp opvangen van Mount Cook en het Lake Pukaki, vervolgens namen we de afslag richting de oostkust. Even later zagen we een bordje met 'Clay Cliffs'. Nu hadden we op het vliegveldje van Tekapo een ansichtkaart gezien van de 'Clay Cliffs' en dat zag er gaaf uit en dus volgde we de bewegwijzering. Halverwege werd het onverhard, maar goed begaanbaar. Vervolgens moesten we nog een hek door omdat de schaapjes hier los lopen. Het laatste stukje ging te voet. Het was een mooie rotsformatie van een geel gesteente. In ieder geval was het de omweg waard. Inmiddels was het alweer middag zodat we in het eerstvolgende plaatsje, Otematata, een broodje hebben gegeten in het plaatselijke café. Niks bijzonders, maar de bagel met gegrilde zalm was weer heerlijk. Eigenlijk wilde we in Oamaru lunchen, maar dat was nog te ver weg. We hebben wel een kleine stop gemaakt even buiten Oamaru, bij Bushy Beach. Hier huize nl. de geeloog pinguïns, maar die komen pas twee uur voordat het donker wordt, aan land. Wij waren er rond 15.00 uur dus geen pinguïn te bekennen, wel een aantal zeehonden. Oamaru was overigens best wel een aardig plaatsje met een paar mooie pandjes. En in sommige straatjes leek het een beetje op San Francisco, zo steil dat sommige wegen waren. Niet ver van Oamaru was de volgende stop, de Mouraki Boulders, ofwel een paar bolletjes van steen op het strand. Ook hier waren we niet de enige. Na een korte strandwandeling vervolgde we onze weg naar onze eindbestemming vandaag de Otago Peninsula. De kleine plaatsjes die we passeerden leken soms op oude western stadjes. Via Dunedin reden we het schiereiland op. De navigatie wees ons de snelste route dwars over het eiland. Maar ineens was daar de weg afgesloten en moesten we toch via Portobello rijden. De wegen op het schiereiland zijn wel een stuk smaller en het ging ook aardig op en neer. Dichterbij de lodge werd de weg ook onverhard. En dan moet je geen Chinezen tegenkomen die rondcrossen en schrikken als jij daar ineens bent. Hun eerste reactie is namelijk uitwijken naar rechts (voor hun dan) en wij rijden links. Je begrijpt het al, een botsing is dan bijna niet meer te voorkomen, maar gelukkig kon die Chinees toch nog op tijd remmen zodat we zonder schrammen weer verder konden. Die gasten kunnen echt niet rijden! Om 18.15 uur waren we dan eindelijk bij de Kaimata Lodge. De eigenaar stond ons al op te wachten. Het was even lastig om die grote bak via het smalle steile weggetje op de kleine parkeerplaats te krijgen, maar goed, we waren veilig aangekomen. Wat een magnifieke plek, waanzinnig! Nadat de koffers in de kamer waren gezet, werden we voorgesteld aan de kok, Filippo. Onze Italiaanse kok was al druk bezig met de voorbereidingen en de tafel was al gedekt voor zes personen. Dit keer met weer een Duits stel en een stel uit Schotland. En vanaf de eettafel had je zowel zicht op Filippo, en wat hij allemaal aan het bereiden was, als op de prachtige baai. Als voorgerecht kregen we zelf gevangen schelpen, gevolgd door Nieuw Zeelandse ‘Blue Cod’. Weer om je vingers bij af te likken! Na het eten was het nog weer even het verhaaltje schrijven voordat de luikjes dicht gingen.